Specjalnie dla Satanistycznego Słońca mego 

Bractwo Kruków.

Jest to moje przerobione opowiadanie....
Mam je wam podzielić czy wolicie w całości??
Jak na razie wklejam wam fragmencik


Napisane: 27 listopada 2005 Wschód słońca
Siedemnastoletnia dziewczyna o ciemnych kasztanowych włosach, ubrana na czarno. Szła spokojnie ciemną, ciasną, długą uliczką. Jej długie brązowe włosy niedbale związane w kucyka. W bladej ręce trzymała pięć białych róż. Jej kroki były skierowane do miejsca, które często odwiedza. Od samego początku wakacji spędzała ta mnóstwo czasu. Miejsce smutne, ciemne, straszne, przygnębiające. Miejscem był tym cmentarz, tam znajdowały się jej bliski osoby, które zginęły w nierównej walce. Rok po roku traci najbliższe osoby. Na początku Amet, Kets, Rumi, Lio, no i jej matka, wszystkie najbliższe osoby odeszły tak szybko tak niespodziewanie. Przekroczyła metalową bramę. Szła wolnym krokiem oglądając, pomniki nagrobki. Tyle ludzi umarło, w okolicznościach tak różniących się od siebie. Lecz łączyło ich coś wspólnego. Umierając zostawili ludzi, którzy zawsze będą ich kochać ludzi, którzy tak za nimi tęsknią, ronią łzy. Przystanęła przed białym pomnikiem z marmuru. NA tablicy nagrobkowej było napisane „(..) Chodź nas tu nie ma chodź nas nie widzisz chodź nas nie słyszysz, chodź nas nie dotkniesz. My zawsze jesteśmy koło ciebie. My cię nie opuścimy nigdy, czy w radości czy w cierpieniu czy na skraju świata, czy z śmiercią twarzą w twarz. My zawsze przy twym boku będziemy(..)”
Dziewczyna położyła na białym pomniku dwie białe róże. Łzy, po jej policzku spłynęły kilka łez, łez bólu, smutku i cierpienia. Popatrzyła na zdjęcia dwóch uśmiechniętych, radosnych dziewczyn. Amet i Kets jej najbliższe przyjaciółki, zawsze trwały przy niej, zawsze spierały, zawsze pragnęły szczęścia, zawsze chciały się opiekować, lecz to ona nimi się opiekowała. Dwie siostry, które ją przygarnęły po tym jak się zagubiła w tym wielkim świecie. Zostawiły ją, a obiecały ze będą ze sobą aż do 60, a odeszły jak miała 15 lat. Czy 15 lat to tak dużo, aby było bliskie 60? Kolejne łzy spłynęły jej po policzku, otarła je szybko, aby nikt ich nie zobaczył. Od dawna sobie na takie łzy nie pozwala. Cicho westchnęła, spożyła na zdjęcia dziewcząt.
-Dlaczego wy? Dlaczego mnie zostawiłyście? Dlaczego??- Pytała się, lecz w odpowiedzi usłyszała tylko cichy szum wiatru, który poruszał gałęziami płaczącej wierzby. No tak(…) Chodź nas nie słyszysz(…)Pomyślała, znała te słowa na pamięć.
- NA zawsze w sercu swym będę was nosić, chodź śmierć, chodź żal, chodź starach przed jutrem chodź miłość. Chodź gdyby wszystko by się sprzeciwiło przeciwko mnie. To i tak o was pamiętać będę(…)
Młoda kobieta odeszła od białego pomnika, poszła wzdłuż alejki. Mijała drzewa krzaki i pomniki, różne jedne większe drugie mniejsze. Doszła do czerwonego pomnika. Anioł z skrzydłami oczy smutnie patrzące w ziemie. Smutek był wyryty na jego twarzy. Na tablicy, która znajdowała się koło anioła, były napis złotymi literami wyryty w pomniku z marmuru.
(…) Kochać to tak niewiele, wiec kochaj mnie, choćby mnie już przy tobie nie było (…)
Rudowłosa przejechała bladymi palcami po literach, przykucnęła. Położyła biała przy skrzydłach anioła.
- Ty też mnie zostawiłaś, a obiecałaś jak one ze do 60 zawsze razem.- Powiedziała cicho, kilka kolejnych łez spłynęło jej po bladych policzkach.
- Nie zapomnę, chodź bym nie wiem, co- Powiedziawszy to odeszła, drugą alejką. Szła miedzy grabami. Szła samotnie, myślał czy tak ma wyglądać jej życie? Samotnie do kresu sił?
Doszyła do trzeciego grobu, który odwiedzała grób jej ukochanego. Po jego śmieci, prawie przestała kochać. Był 4 osobą, jaka ją zostawiła, zginęła. Bordowy pomnik a na nim słowa o miłości, która się skończyła wraz z jego śmiercią. W jej umyśle pojawiły się obrazy, na których pewna dziewczyna była szczęśliwa z pewnym chłopakiem. Razem spacerowali po lesie, razem jedli kolacje, razem robili lekcje, razem planowali przyszłość. Razem wszystko, lecz to legło w gruzach. Zapłacił on za miłość, jaka obdarzył tą dziewczynę. -Po jej policzkach spływały obwite łzy, a w umyśle myśli kłębiły się.
-Dlaczego i ty? Dlaczego pozwoliłeś? Dlaczego mnie zostawiłeś?- Pytań było wiele, lecz odpowiedzi brak. Biały kwiat spoczął na tablicy marmurowej. Odeszła, uciekła od wspomnień. Teraz to jej najlepiej wychodzi, ucieczka. Następnym grób i zarazem ostatni był wielki, rodziny pomnik. Tam byli chowani jej bliscy od niepamiętnych czasów. Ona również powinna być tu pochowana. Ostania róża biała, niewinna, spoczęła przy wielkiej tablicy.
-Dlaczego i ty mnie zostawiłaś? Ale ty nie miałaś zginąć, to ja powinnam być tam gdzie teraz jesteś ty!- Jej matka zginęła przez przypadek, z pomyłki. Dziewczyna dobrze wiedziała, dlaczego zginęła. Westchnęła, otarła ostanie łzy w tym dniu. Wolnym krokiem skierowała się do czarnej metalowej bramy.
***