Ok. Znane wam to jest w starej, krĂłtkiej formie.
teraz tak trochĂŞ to rozbudowaÂłam ^^'' wiecie, chwila sÂłaboÂści


StaÂła jak gÂłupia na przystanku czekajÂąc.
Nie zauwa¿a³a jak przechodniów siê jej przypatruj¹. Rzucali jej pospieszne zaciekawione spojrzenia, a potem znów uciekali przed zimnymi kroplami deszczu. Spojrza³a tylko raz na zegarek, który dosta³a od niego. Nosi³a go z dum¹ na lewym nadgarstku. Skromny, srebrny, delikatny. Zawsze o takim marzy³a. Pokaza³a go mu, gdy razem wybrali siê na spacer po galeriach. Akurat by³a wyprzeda¿. On jej kupi³ przeceniony zegarek, a ona nowy telewizor do jego kawalerki. Nie chcia³ z ni¹ mieszkaÌ, a ona t³umaczy³a to sobie jako jego wrodzon¹ nieœmia³oœÌ.
Deszcz zmoczyÂł jej ubranie, zniszczyÂł fryzurĂŞ, ktĂłrÂą fryzjer ukÂładaÂł dobre parĂŞ godzin i zniszczyÂł makijaÂż.
Na to teÂż nie zwrĂłciÂła wiĂŞkszej wagi. Jej babka od zawsze powtarzaÂła, Âże Âżadne markowe ciuchy, nawet takie od znanych projektantĂłw nie mogÂą byĂŚ porĂłwnywalne z MiÂłoÂściÂą. PamiĂŞtaÂła, Âże nikt siĂŞ nie sprzeciwiaÂł babci Sovi, gdy ona coÂś mĂłwiÂła caÂła rodzina uwaÂżaÂło to jak ÂświĂŞte sÂłowa pochodzÂące od samego Boga. Nawet ksiÂądz w ich rodzinnej wsi zawszĂŞ rodziÂł siĂŞ starszej pani, o czym powinien przemawiaĂŚ w kaÂżdÂą niedziele.
Dlatego nie przejmowaÂła siĂŞ ani swoim wyglÂądem, ani otoczeniem.
Jej Âświat wÂłaÂśnie przestaÂł istnieĂŚ.
WÂłaÂśnie dotarÂło do niej, jaka byÂła ÂżaÂłosna i naiwna.
OkÂłamywaÂł jÂą i zdradzaÂł.
Jaka ona by³a wyrozumia³a! Dawa³a siê nabraÌ na ka¿de jego k³amstwo! Nie móg³ z ni¹ zostaÌ na noc, bo mia³ odwiedziÌ chor¹ matkê. A ona o jedenastej w nocy rozgoryczona brakiem czu³oœci, w bieliŸnie sta³a nad kuchenk¹ i gotowa³a rosó³. Dla jego matki.
A gdy zadzwoniÂła siĂŞ zapytaĂŚ jak siĂŞ czuje i czy zupa smakowaÂła. On nie mĂłgÂł rozmawiaĂŚ…
Nie mĂłgÂł jechaĂŚ z niÂą na wesele jej jedynej siostry, bo miaÂł wizytĂŞ u lekarza. Teraz juÂż wie jak go lekarz leczyÂł. CiaÂłem, ustami i jĂŞzykiem.
Dlaczego?
Pewnie sama sobie byÂła winna.
MoÂże za bardzo siĂŞ staraÂła? ByÂła z byt czuÂła? A moÂże to siĂŞ zniszczyÂło w tej chwili, gdy wspomniaÂła, Âże chciaÂłaby mieĂŚ dziecko. On siĂŞ zaÂśmiaÂł i powiedziaÂł „Dobry Âżart”..
A moÂże to winna tego Âże chciaÂła iœÌ na studia? On gdy siĂŞ o tym dowiedziaÂł, namĂłwiÂł jÂą „Âże to zÂły sposĂłb na wydawania ich pieniĂŞdzy” ICH?! To ona zarobiÂła kaÂżdy grosz na ich wspĂłlnym koncie. To ona pÂłaciÂła za jego mieszkanie, zabawki w postaci nowych telefonĂłw i za kaÂżdy wypad na weekend w egzotyczne miejsce.
ZrobiÂła siĂŞ na cnotkĂŞ. Bo przecieÂż facet nie chce puszczalskiej dziwki. Bo on takiej nie chciaÂł. ChciaÂł delikatnÂą wstydliwÂą dziewczynĂŞ, ktĂłrÂą bĂŞdzie uczyÂł wszystkiego.
Spotkali siĂŞ przed koÂścioÂłem. Ona wychodziÂła ze mszy, on trzeÂźwiaÂł na Âławce.
Tylko ona chodziÂła siĂŞ spowiadaĂŚ Bogu z tego, czym zajmuje siĂŞ, na co dzieĂą.
MĂŞÂżczyÂźni pÂłacili jej za jej ciaÂło. A on w tedy prosiÂł o pomoc… WyobraziÂła sobie siebie sprzed kilku laty, gdy znalazÂła siĂŞ w nieznanym mieÂście i nie wiedzÂąc, co pocz¹Ì.
Dlatego mu pomogÂła. Potem jakoÂś tak wyszÂło. Ona siĂŞ zakochaÂła a on chciaÂł z niÂą byĂŚ.
Tylko tyle siĂŞ liczyÂło.
A teraz?
Ca³uje siê z jej kole¿ank¹. Gdyby tylko wiedzia³! ¯e ta dziewczyna, z któr¹ szed³ za rêkê i min¹³ j¹ nie zauwa¿aj¹c, jest jej star¹ przyjació³k¹. Dla niego siê wyrzek³a swoich przyjació³. Dawnego stylu ¿ycia. Bycia dziwk¹.
Dla niego.
Czy to tak wiele?
Co za naiwna mi³oœÌ... NaiwnoœÌ j¹ zgubi³a.
PodniosÂła gÂłowĂŞ, ktĂłrÂą miaÂła do tej pory opuszczonÂą. RuszyÂła z miejsca wyrzucajÂąc maÂły pakunek do Âśmietnika. DziÂś miaÂła byĂŚ ich rocznica. Ich pierwsza rocznica. Rok. CaÂłe 12 miesiĂŞcy jak dziwka udawaÂła cnotkĂŞ zakochanÂą.