Akt II

Sena PIERWSZA

ŒmierÌ nic dla mnie nie znaczy. Moment umierania jest tylko przerywnikiem. Ja nie ¿yje od zawsze. Moje istnienie trwa ju¿ tak d³ugo, ¿e minuty a tak¿e godziny nie s¹ zauwa¿alne. Nie boje siê umieraÌ. Mogê p³on¹Ì na stosie, topiÌ siê w zimnym Atlantyku, byÌ otruta arszenikiem, lub ze smutku skoùczyÌ w przepaœÌ. SpaliÌ siê w s³oùcu na pustyni. A ŒmieÌ jest zawsze taka sama.
Gdy jednak nie boimy siĂŞ umieraĂŚ i wierzymy, Âże nasze Âżycie jest idealne. Nasza egzystencja traci sens. ÂŚwiat przestaje byĂŚ piĂŞkny. Wszystko staje siĂŞ nijakie.
Nie pytajcie po co ÂżyĂŚ, na to nie ma odpowiednie odpowiedzi.
Pytajcie jak ÂżyĂŚ.
A ja wam odpowiem jak Âżyje Marietta, ktĂłra pamiĂŞta swĂłj pierwszy wschĂłd sÂłoĂąca

Scena DRUGA

-Mari'e proszê ciê weŸ parasol. Dziœ jest paskuda pogoda- Ciep³y kobiecy g³os niós³ siê po ca³ym mieszkaniu. Po chwili us³ysza³am dŸwiêk zamykanych drzwi. Westchnê³am i podesz³am do okna. Widzia³am ca³¹ ulice w wodzie, musia³o padaÌ ca³¹ noc by tak zalaÌ bruk. Gdzie niegadzie przebiegali ludzie pod parasolami, które wgina³y siê na wszystkie strony przesz z³owieszcze podmuchy wiatru. Co nie chroni³o ludzi przed zimnymi kroplami deszczu.
Wspó³czu³am Elenie, która pewnie zanim dotar³a do samochodu przemok³a ca³kowicie. Mieszkanie z ni¹ by³o pewnym rodzajem udrêki. Czasami jej czu³oœÌ, mi³oœÌ i to wszystkie ckliwe uczucia by³y nie do zniesienia. Przynajmniej dla mnie.
PrzesunĂŞÂłam smukÂłymi palcami po lodowatej szybie i nagle to poczuÂłam. To dziwne uczucie, z ktĂłrym byÂłam za pana brat.

By³ pochmurny dzieù, czeka³am tylko na to kiedy krystaliczne krople deszczu zaczn¹ uderzaÌ o szyby. W pokoju panowa³ nie przyjemny ch³ód, który przeszywa³ moje cia³o. Czy coœ jeszcze bardziej mog³o zepsuÌ mój humor? Oczywiœcie, ¿e nie. Moja muœlinowa suknia nie dawa³a mi wystarczaj¹co ciep³a.
Po raz kolejny zadzwoniÂłam na sÂłuÂżbĂŞ, lecz nie usÂłyszaÂłam krokĂłw na korytarzu, jak to siĂŞ zazwyczaj dziaÂło. Gdzie siĂŞ podziaÂł John? Dlaczego nie ma go w tedy gdy jest potrzeby? Do diaska niech mnie lord Gregor poÂślubi jeÂśli porzÂądnie nie zlinczuje tego leniwca.
ZdecydowaÂłam siĂŞ udaĂŚ na poszukiwania kogokolwiek ze sÂłuÂżby. OtworzyÂłam drewniane zdobione drzwi od swojego pokoju i wyszÂłam do maÂłego saloniku.
Zawsze mnie to bawi³o, ¿e z salonu od razu mo¿na udaÌ siê do mojego pokoju. By³o to jedyny w swym rodzaju. Kiedyœ bardzo dawno temu Jane robi³a dramatyczne spektakle przed ojcem by tylko zaj¹Ì mój pokój. Nie chodzi³o jej wcale o najwiêkszy pokój, nie mia³o znaczenia na któr¹ czêœÌ ogrodu wychodz¹ okna. Ona tylko chcia³a mieÌ wyj¹tkowy pokój, który mog³a sobie zapewniÌ dziêki przejœciu z ma³ego surowo urz¹dzonego salonu do sypialni.
Niestety w salonie nikogo nie zastaÂłam ani na korytarzu. PrzechadzaÂłam bezszelestnie po marmurowych podÂłogach mojego maÂłego paÂłacyku.
Moje palce byÂły tak zimnie, Âże miaÂłam ochotĂŞ siĂŞ ich pozbyĂŚ. Nie waÂżna juÂż byÂła dla mnie gra na pianinie. ChciaÂłam tylko przestaĂŚ czuĂŚ to piekielne zimno.
Powoli weszÂłam po schodach i udaÂłam siĂŞ do gabinetu ojca. WiodÂło mnie jakieÂś dziwne przeczucie.
Korytarz na pierwszym pietrze byÂł w ciemnych kolorach. Na Âścianach wisiaÂły portrety ludzi, ktĂłrzy podobno byli mojÂą rodzinÂą. Lecz nie waÂżne ile godzin spĂŞdziÂłabym na poszukiwaniu jakieÂś wspĂłlnej cechy tj. duÂże oczy, zadarty nosek, ostra lina szczĂŞki. Nie byÂłam ich w stanie dojrzeĂŚ. A wykwitnie brzmiÂące imiona jak Lufeter lub Angelissa nic mi nie mĂłwiÂły.
Drzwi od gabinetu ojca znajdowaÂły siĂŞ po lewej stronie w prawym skrzydle. ByÂły takie same jak wszystkie inne. Obok nich staÂł stary fotem obity czerwonym jedwabiem. Jego kolor przypominaÂł mi mĂłj pierwszy kieliszek winna, jaki mogÂłam wypiĂŚ przy oficjalnej kolacji.
Zdziwi³am siê gdy zobaczy³am, ¿e wrota do prywatnego pokoju ojca s¹ uchylone. Zdziwi³o mnie to na tyle, ¿e opar³am siê pokusie zastukania w nich swoim skostnia³ymi palcami. Mo¿na mi by³o zarzuciÌ wszystko, ale nie to ¿e nie dba³am o prywatnoœÌ mojego ojca. By³am nie mal pewna, ¿e pierwsz¹ regu³¹ jak¹ siê na uczy³am w tym domu. To to, ¿e zawsze trzeba pukaÌ nim siê wejdzie do gabinetu ojca. Gdy sta³am tam pogr¹¿ona w zdumieniu us³ysza³am przyciszony g³os odwiecznego przyjaciela ojca Antonego.
-Co teraz zrobimy?
Gdy Antony miaÂł dobry humor pozwalaÂł mnie i Jane nazywaĂŚ siĂŞ wujkiem.
LubiÂłam go mimo tego, Âże czĂŞsto siĂŞ upijaÂł przy kolacjach i nie zwaÂżaÂł na to co mĂłwi. Czasem teÂż jego spojrzenia, ktĂłrymi mnie obdarzaÂł byÂły nie odpowiednie dla takiej mÂłodej damy jak ja. Tak mĂłwiÂła Luiza, guwernantka moja i Jane, ktĂłra dbaÂła o to abyÂśmy nie zgorszyÂły swojej reputacji i opinii dobrych cĂłr Pana Naszego.  ZaczĂŞÂłam siĂŞ obawiaĂŚ, Âże Antony znĂłw za duÂżo przebywaÂł w samotnoÂści w pokoju ojca i zaprzyjaÂźniÂł siĂŞ z karafkom czego objawem byÂło mĂłwienie samo do siebie.
-Nic nie mo¿emy zrobiÌ- G³os mojego ojca zm¹ci³ panuj¹c¹ ciszê. Ton by³ lodowaty i szorstki. Przemawia³ nim gdy z³oœci³ siê na mnie lub na Jane. Potem mia³yœmy ponosiÌ doœÌ okrutne kary za zdenerwowanie go.
-A gdybyÂś oddaÂł Jane albo Marie?- ZapytaÂł przyjaciel ojca. UsÂłyszaÂłam stukot szkÂła, ktĂłre uderzyÂło o szkÂło. Nie przejĂŞÂłam siĂŞ w tym w cale. Jego sÂłowa zaciekawiÂły mnie do tego stopnia, Âże przysunĂŞÂłam siĂŞ bliÂżej drzwi ryzykujÂąc ujawnienie swojej obecnoÂści. Dlaczego Wuj proponowaÂł oddanie mnie lub mojej siostry? Co to miaÂło znaczyĂŚ? Gdzie chcieli mnie oddaĂŚ?
-Próbowa³em. Odmówili. Ju¿ zapad³ wyrok- Odpar³ mój ojciec. Us³ysza³am skrzypienie starego fotela, w którym zwyk³ przesiadywaÌ, a potem stukot jego butów o drewnian¹ posadzkê. Wykona³am rok do ty³u, staraj¹c siê zostaÌ w ukryciu. Nie mia³am takiej praktyki jak John w pods³uchiwaniu wiêc ba³am siê, ¿e moja rodzina us³yszy nawet bicie mojego serca, które dudni³o w mojej piersi. Nie potrafiê opisaÌ tego co czu³am w tamtym momencie. Strach? Z³oœÌ? Ból? Rozczarowanie? CiekawoœÌ? Co powinnam czuÌ w momencie, kiedy dowiaduje siê, ¿e mój ojciec jest gotowy oddaÌ mnie komuœ. Luiza nie wspomnia³a nigdy co powinna czuÌ w takich chwilach m³oda dama. Nie mia³am pojêcia o jakim wyroku mój ojciec informuje wuja, ale mia³am nadzieje, ¿e to nic powa¿nego.
-Wyrok?- Zachrypia³ Antony, jego g³os mo¿na by³o porównaÌ do tonu Jeny kiedy odmówi³am jej po¿yczenia moich bia³ych pantofelków na bal wicehrabiego Edwarda. Nie odzywa³a siê do mnie ani s³ówkiem a¿ przez 4 dni!
-DziÂś w nocy przyjdÂą zabiĂŚ nasz wszystkich- Nagle usÂłyszaÂłam przeraÂżajÂący krzyk, dopiero po chwili zorientowaĂŚ siĂŞ, Âże wydobywaÂł siĂŞ on z moich wÂłasnych ust.